Stara CZYTELNIA cd> blog.seksuologia.com :: Zobacz temat

Jerzy Więznowski, lekarz

Wielkopolskie Centrum Seksuologii

www.seksuologia.org.pl

_______________________________________________________________________

Jerzy Więznowski
lekarz seksuolog

Romanse w pracy.

Romanse w miejscu pracy są zjawiskiem dość powszechnym, a przez to nie spotykają się z społecznym ostracyzmem. Właściwie jest spore przyzwolenie. To temat częstych rozmów i plotek. Ludzie tolerują to zjawisko bez zgorszenia, można właściwie mówić o jego akceptacji. O jej stopniu może świadczyć fakt, że romans może trwać długo i być praktycznie jawny, a partner życiowy pozostaje przez lata w nieświadomości. Bywa jednak, że romans staje się skandalem i to czasem na międzynarodową skalę. Takim nagłośnionym do mega-rozmiarów romansem był związek między Moniką Lewinski, stażystką – a Billem Clintonem, prezydentem.
Inny słynny romans, Billa Gatesa, nie skończył się skandalem, lecz małżeństwem z Melindą French.
Badania ankietowe psychologów wskazują, że osoby romansujące w pracy chętniej do niej chodzą, co oczywiście nie dziwi. Niektórzy wskazują też, że takie osoby bywają bardziej wydajne w pracy. Generalnie jednak uważa się, że zjawisko zakłóca sprawne działanie firmowego organizmu.

Takie też są powszechne odczucia: układ sił i zależności w zakładzie pracy staje się mniej czytelny. Pozycja pracownika cieszącego się względami szefa jest zupełnie różna od pozostałych. Dotykamy tu trudnego problemu zależności. Rzadko kiedy romans dotyczy osób będących na tym samym hierarchicznym poziomie w firmie. Zazwyczaj jest asymetria. A to budzi pokusę doszukiwania się mechanizmów ewentualnego wykorzystania. Kiedy jest wszystko dobrze, to o tym się nie myśli. Ale kiedy związek ulega rozpadowi, to osoba stojąca niżej w hierarchii służbowej zaczyna zastanawiać się, czy nie została wykorzystana. Jest to dość typowa sytuacja. Poczucie wykorzystania jest odczuwane wtedy, gdy to hipotetyczne wykorzystanie już nie ma miejsca.
Niezależnie od tego, kto wykazywał inicjatywę w powstaniu romansu, kto uwiódł – to w trudniejszej sytuacji psychologicznej jest osoba niżej uplasowana służbowo. Sytuacja prawna jest odwrotna. W razie konfliktu w gorszej sytuacji prawnej znajduje się osoba stojąca wyżej w strukturze firmy.

Wiele zależy od kultury rozstania. Szefowie małego formatu „odgrywają się” na byłej kochance, bo kupili jej mieszkanie, a ona przyjaźni się teraz z innym, młodszym. To szef czuje się tutaj wykorzystany i porzucony. Jeśli nie opanuje swoich emocji – to kręci na siebie bicz.

Jest jednak grupa kobiet, które można określić jako „femme fatale”. Takie panie powinno się omijać z daleka, jednak często mężczyźnie nie działa system wczesnego ostrzegania i jeśli związał się z taką panią, to nie wyjdzie z tego układu bez poturbowania.

Jak widzieliśmy w ostatnim czasie w TV i prasie, takie osoby mogą nawet po kilku latach przypomnieć sobie o ewentualnym seks-wykorzystaniu.
Musimy sobie zdawać sprawę, że wszelkie relacje o zabarwieniu erotycznym zalicza się do zachowań mniej lub bardziej, ale ryzykownych seksualnie.
Podopieczne instruktora wf poklepywane czy poufale dotykane mogą odbierać to sympatycznie. Ale któraś może tylko udawać, że wszystko jest ok., gdyż taka jest presja grupy. W rzeczywistości może być jej przykro, bo się to jej źle kojarzy z dzieciństwem, jeśli był tam „zły dotyk”.

Ale największe pretensje może mieć osoba, która była pomijana w tym „przyjacielskim” głaskaniu czy poklepywaniu.
W głośnym niegdyś filmie w reżyserii André Cayatte pt. „Dlaczego kłamały”, oszczercze zarzuty o molestowanie wyszły od dziewczyny, gdyż nauczyciel grany przez piosenkarza Jacquesa Brela, odrzucił stanowczo jej zaloty.
Psychologia wszystko to potrafi wytłumaczyć...

Jeśli nie poznało się partnera życiowego na studiach, to jest jeszcze szansa w zakładzie pracy. Bywa,że jedna ze stron romansu jest w związku małżeńskim.
W swojej praktyce kilkakrotnie spotkałem się z pacjentkami, które miały taką słabość, że interesowały się w pracy tylko panami „zaobrączkowanymi”. Konkretny romans wygasał, nie spełniły się oczekiwania, że kochanek odejdzie od żony i założy związek z nią. Ale nie wycią... one z tego konstruktywnych wniosków. Następny cel podbojów też musiał być z obrączką na palcu.
Obrączka to z jednej strony sygnał, że prawdopodobnie mężczyzna jest „męski”, ale jednocześnie informacja, że mało prawdopodobne jest, że odejdzie od żony. Utrzymywanie dwóch domów to duże wyzwanie, obciążenie emocjonalne oraz finansowe!
A panowie są dość wygodni oraz pragmatyczni.
Tutaj nasze płcie się różnią. Mężczyzna nawet gdy kocha, to niejednokrotnie unika zaślubin, boi się odpowiedzialności lub żal mu wolności.
U niektórych pań wystarczy, że partner jest przystojny, zamożny i da się doprowadzić do ołtarza.
„Bo miłość to jakaś ciemna zagadka. Majątek, ten jest widzialny” – jak pisał Adam Asnyk.

Podkreślić należy, że zawarcie związku małżeńskiego niweluje wszelką niejasność związaną z asymetrią. Romans nie zakończony małżeństwem w układzie np. dyrektora i asystentki sekretarki może być punktem wyjścia do analizy, czy nie zaszło do wykorzystanie stosunku zależności. Oczywiście każda sytuacja musi być rozpatrywana indywidualnie. Sam asymetryczny układ nie jest wykorzystaniem. Niezbędne jest odczucie krzywdy (subiektywne) oraz obiektywna przymusowość sytuacji np. trudna sytuacja na rynku pracy – praktycznie uniemożliwiająca zmianę zatrudnienia. Tym niemniej duża asymetria nie jest komfortowa dla obu stron.
Sytuacja z ubiegłego roku:
Sześćdziesięcioletni mężczyzna zaopiekował się osiemnastoletnią dziewczyną, którą porzucił chłopak. Ona jest mu wdzięczna, że wyciągnął ją z depresji, zapewnił jej byt i dowartościowuje ją. Chce mieć nawet z nim dziecko. Oboje są silnie związani emocjonalnie. On ma sporo wątpliwości, co do przyszłości związku.
Trudno w takiej sytuacji ich nie mieć. Bardzo duża asymetria! Rokowanie? Trudne. Na krótko korzystne dla obojga. Generalnie układ ryzykowny, bardziej dla sześćdziesięciolatka.
Sytuacja nie jest jednoznaczna. Czy okaże się to miłością, czy jednak uzależnieniem? Boję się, że tym drugim.

Romans w pracy to określenie obejmujące szeroki wachlarz zachowań, od niewinnego esemesowego flirtu do wyjazdów kilkudniowych, ciąż, aborcji, pozamałżeńskich dzieci...
Romans w pracy często skutkuje perturbacjami rodzinnymi.
Częściej jednak jest sygnałem, że małżeństwo nie wysyca emocjonalnych i erotycznych potrzeb.
Oczywiście zawsze znajdą się tacy, którzy nawet gdy w domu jest idealnie, to będą szukali ekscytujących przygód. Jedni nazwą ich „dziwkarzami”, inni sympatyczniej, że „mają duże serduszka”...
Większość jednak ludzi, kobiet i mężczyzn, nie szuka wrażeń pozamałżeńskich, jeśli są wysyceni seksualnie. Ileś odmów z powodu bólu głowy, ileś „uników” za pomocą piwa i usypiania przed telewizorem składa się na wypracowanie mentalnej gotowości partnera do romansowania.

Jest to proces, na to się pracuje powoli, dzień po dniu…
Jedna żona miała swój (przekazany przez matkę) sposób na wierność męża. Polegał on na tym, że starannie dopilnowywała, żeby mąż dwa razy dziennie utracił, jak to nazwała, „śmietankę”, rano i wieczorem. Odbywało się to w sposób schematyczny i rytualny. Trochę "dziwne", ale sama idea starania się, żeby partner był wysycony seksualnie jest sensowna.

Warto podkreślić, że emocjonalne i seksualne zaspokojenie męża/żony obniża wydatnie skłonność do zachowań seksualnie ryzykownych, do jakich zaliczamy romans w miejscu pracy.
_________________
Jerzy Wiêznowski
www.seksuologia.org.pl

Jerzy Więznowski, lekarz

W medycynie seksualnej zaleca się raczej zjedzenie połowy obiadu niż specjalne diety.
_________________
Jerzy Wiêznowski
www.seksuologia.org.pl

Jerzy Więznowski, lekarz

Jerzy Więznowski
Lekarz seksuolog
seksuologia.com

Witaj brzusiu...

Do niedawna sformułowanie „zdrowe starzenie” uważano za dziwne. Aktualnie wiek oddziela się od konkretnych chorób. W gabinecie coraz częściej spotykam zadbanych panów po siedemdziesiątce oczekujących farmakologicznego wsparcia ich aktywnego życia intymnego. Jednocześnie więcej jest otyłych mężczyzn około czterdziestki, którzy sami stwierdzają, że mają impotencję. Należy wyraźnie podkreślić, że seksualność jest bardziej funkcją stanu zdrowia niż wieku, a stan zdrowia zależy w dużej części od nas, od trybu naszego życia. Uwarunkowanie genetyczne większości schorzeń nie zmienia faktu, że od człowieka zależy, co dalej się dzieje z już ujawnionymi chorobami. Nie ma tygodnia, żeby pacjent mi nie tłumaczył, że pozwala na podwyższony poziom cholesterolu czy też wysokie ciśnienia krwi, bo to jest rodzinne. Tymczasem powinno to skłaniać do jeszcze bardziej energicznego działania. A rzekoma impotencja to raczej problemy z potencją, które należy leczyć!
Wyraźnie przekroczona norma LDL („niedobry cholesterol”) u osoby z obciążeniem rodzinnym oznacza, że dieta i ruch najprawdopodobniej nie wystarczą i należy rozważyć stosowanie leków w sposób stały. Pacjentowi trudno jest pogodzić się z tym, że leki należy pobierać przez wiele lat, według dzisiejszej medycyny jest to zazwyczaj decyzja „na zawsze”. Oczywiście można odstawić lekarstwo w każdej chwili, ale wtedy organizm będzie zalewany lipidową nadprodukcją.
Mechanizm działanie tych leków, polega na częściowym blokowaniu syntezy i/lub trójglicerydów (tłuszczów). Nawet u młodych, szczupłych mężczyzn z problemami ze wzwodem często stwierdzamy istotne zaburzenia gospodarki lipidowej. Naczynia krwionośne męskich narządów płciowych mają bardzo mały przekrój i łatwo dochodzi w nich do blokowania przepływu krwi. Zmiany miażdżycowe pojawiają się tutaj szybciej, niż np. w naczyniach wieńcowych serca. Coraz częściej podkreśla się fakt, że zaburzenia wzwodu o około dwa lata wyprzedzają objawy ze strony serca.
Tak więc problemy ze wzwodem są czerwonym światłem dla seksu, ale także żółtym w internie... Sam walczę z nadwagą i dlatego rozumiem panów w średnim i więcej niż średnim wieku, że wolą dyskutować o nowościach w lekach seksuologicznych, niż o zmianie swoich nawyków i przyzwyczajeń.
Temat otyłości i nadwagi jest frustrujący, bo obnaża słabość i niekonsekwencję w walce z obżarstwem, lenistwem, wygodnictwem. Mamy z tego powodu poczucie winy. Czy potrzebnie? Uważam, że nie. Przewlekające się poczucie winy jest stanem autodestrukcyjnym. Brak akceptacji własnego ciała jest też autodestrukcyjne.
Swoje ciało należy nie tylko tolerować, ale i akceptować, bo jest to ciało najbliższej i najważniejszej dla nas osoby. Oczywiście, akceptacja nie powinna wykluczyć prób poprawienia sylwetki na „wyższy poziom”. Mimo efektu „yo-yo” trzeba ciągle walczyć. Efekty zazwyczaj nie są współmierne do włożonych wysiłków, to fakt. Ale „odpuszczenie” sobie, uważanie, że „jakiego mnie, Panie Boże, stworzyłeś, takiego mnie masz”- jest klęską. Trzeba się starać, ale bez poczucia winy, a raczej z uśmiechem i dystansowym „przymrużeniem oka”.
Z genetyką nie wygramy, ale walczyć trzeba.
Warto wiedzieć, że tkanka tłuszczowa jest aktywna hormonalnie. Otyli mężczyźni mają więcej estrogenów, które są tzw. hormonami żeńskimi (nazwa historyczna). Otłuszczenie wątroby powoduje też zakłócenia metaboliczne i tzw. męskie hormony są zamieniane w tzw. hormony żeńskie. Podawanie z zewnątrz hormonów testosteronowych nie jest wtedy skuteczne, a nawet skutek bywa odwrotny do oczekiwanego. Hormonoterapia to trudne zagadnienie i niewielu jest fachowców w tej dziedzinie. Endokrynolog konsultujący naszych pacjentów ma bardzo dużo pracy. Stosowanie hormonów płciowych na własną rękę jest dużym błędem. Można sobie zablokować przysadkę mózgową, co skutkuje zaprzestaniem produkcji własnych hormonów. Widzimy to często u chłopaków „koksujących” w siłowniach.
Prawdopodobnie jednak hormony będą szerzej stosowane w seksuologii u mężczyzn w średnim i starszym wieku. Ulega bowiem zmianie endokrynologiczne spojrzenie na ten problem. Wprowadzenie zasad „medycyny opartej na faktach” zmusza do rewizji wielu dotychczasowych kanonów, które okazują się mitami lub zasadami przyjętymi bez wystarczającej weryfikacji.
Seksuolodzy cieszą się, że wreszcie jest u nas dostępny preparat hormonalny dla mężczyzn w postaci żelu. Zaznaczyć należy, że preparat bardzo łatwo penetruje przez skórę.
Nie powinno się więc używać „wcierki” bezpośrednio przed przytuleniem się do ciała partnerki. Istnieje wtedy realne ryzyko wchłonięcia preparatu do organizmu kobiety! Pamiętać należy, że kobieta co prawda też ma testosteron i jest on bardzo dla niej ważny, ale jego poziom fizjologiczny jest dziesięć razy mniejszy, niż u mężczyzny.
Rzadko widać na plaży mężczyznę z dzieckiem siedzącym mu na kolanach. Rodzic tego unika, aby nie być posądzonym o zachowanie seksualne. Można sobie jednak wyobrazić sytuację, że po wtarciu preparatu w przednią część ud (niewłaściwe miejsce!) zapomni o „wcierce” i weźmie dziecko na kolana. Nie byłoby to bezpieczne, zwłaszcza dla płci żeńskiej!
Przestrzegam bardzo przed zakupem preparatu na „czarnym rynku”, w internecie są już falsyfikaty.
Aby skutecznie rozwiązać męski problem, to kolejność w medycynie seksualnej (tak jak w całej medycynie) jest taka:
1. Diagnostyka (także laboratoryjna, a więc cholesterol, tłuszcze, cukier, hormony i inne).
2. Modyfikacja stylu życia: aktywność ruchowa, zdrowa dieta, rzucenie palenia, walka z otyłością itd.
3. Leczenie: leki przeciwcholesterolowe, przeciwnadciśnieniowe, naczyniowe (prostaglandyny, leki doustne), środki hormonalne.
Potrzebna jest także psychoterapia.
Na zakończenie należy podkreślić, że bez modyfikacji czynników ryzyka zaburzeń seksualnych (otyłość, cukrzyca, nadciśnienie, palenie, zaburzenia gospodarki lipidowej, zaburzenia hormonalne, depresje, nadużywanie alkoholu, mała aktywność ruchowa) – stosowanie nawet najlepszych leków jest mało skuteczne lub skuteczność jest tylko czasowa.

Podsumowując:
aktywność seksualna zależy głównie od stanu zdrowia, a nie od wieku. Zdrowym seksualnie można być – bardzo długo...

Jerzy Więznowski

________________________________________________________________
art był publikowany w Magazynie Rodzinnym Times Polska.
_________________
Jerzy Wiêznowski
www.seksuologia.org.pl

Jerzy Więznowski, lekarz

Jerzy Więznowski
lekarz seksuolog

Erotyczna inteligencja a atrakcyjność.

Atrakcyjność seksualna jest złożonym fenomenem. Fizyczność jest tylko jej istotnym elementem.
Panie można podzielić (dla celów dydaktycznych) na dwie podgrupy.
Jedna, to urodziwe i świadome swej urody. Wiedzą, że się podobają.
Druga grupa jest mniej pewną swej atrakcyjności subpopulacją, która słabiej umie uwypuklać aspekty urody. Takie dziewczyny są mniej asertywne i pewne siebie. £atwiej je „poderwać”. Skuteczni uwodziciele „startują” do pań z tej sfery. Zwykle są one zewnętrznie atrakcyjne, ale wewnętrznie nieprzekonane o tym, że są powabne. Rzadko odmawiają zapraszającym do tańca – „a nuż następnego proszącego nie będzie?!”.
Te pierwsze, świadome swego seksapilu, przebierają w partnerach. Bywają zbyt wybredne i za bardzo wyniosłe. I często zostają w tyle w matrymonialnym wyścigu…
Wielu panów bezbłędnie odczytuje sygnały typu: „nie odmówię ci” i swoje zainteresowania kierują tylko do wysyłających taki komunikat. Taki mężczyzna budzi zdziwienie innych, że choć jest średnio przystojny, to takie ma powodzenie. Jest skuteczny w uwodzeniu. Tajemnica jest prosta, uderza on tylko tam gdzie czuje, że ma duże szanse powodzenia.
Inny jest mniej skuteczny, bo jako cel wybiera tę, która mu się najbardziej podoba. Różne filozofie…
Mężczyźni traktujący kobiety instrumentalnie preferują pierwszą metodę. Starają się wytypować te, które mają trudność z odmawianiem.
Takie „typowanie ofiar” widać szczególnie często w zachowaniach dewiacyjnych.
Nie każdy właściwie odczytuje sygnały wysyłane przez przeciwną płeć. Na tym polu jest mnóstwo nieporozumień i błędnych interpretacji.
Często zdarzają się nadinterpretacje zachowań.
Chłopak odprowadza koleżankę, bo lekcje języka późno się kończą, kieruje nim chęć zapewnienia jej bezpieczeństwa, jest to zresztą prawie po drodze do jego domu. Po jakimś czasie orientuje się, że koleżanka uważa, że oni „chodzą ze sobą”. Jest zaskoczony, bo nie było nawet „cmoknięcia” w policzek.
Inny zaprosił spotkaną przypadkowo koleżankę z wakacji (miedzy nimi nic nie było…) na kawę. Na drugi dzień otrzymał długiego e-maila. Ideą przysłanych wiadomości było wyjaśnienie, żeby sobie po tej wspólnej kawie za wiele nie obiecywał, że go ceni, ale jako kolegę itd., itd. A on, jak twierdził, nic a nic sobie nie obiecywał…! Zaprosił ją na kawę, bo właściwie to ona ją zaproponowała mówiąc: „nie rozmawiajmy tak na stojąco”…
Podobna sytuacja z SMS-em została podana przez studenta na zajęciach. Wysłał do koleżanki SMS „smile”. Miał taki zwyczaj wysyłania uśmiechów do ludzi, których lubi. Robi to w wolnych chwilach. Otrzymał zwrotnego SMS-a z oburzeniem: „co to za propozycje wulgarne”… Zmroziło go. Przyznam, że także nie znam symbolu graficznego w telefonie komórkowym o wulgarnym znaczeniu.
Ale wiemy, że pornografia tworzy się głównie w głowie. Reagujemy na lęki i wewnętrzne kompleksy, rzeczywistość je wyzwala i ujawnia.
Podałem przykłady nietrafnej interpretacji zachowań. Psychiatra taki sposób myślenia nazwałby myśleniem katatymicznym. Po polsku mówimy: myślenie życzeniowe.
Trudno oczywiście oczekiwać, że ludzie będą się rozumieli wzajemnie, kiedy tak słabo rozumieją sami siebie.
Inny przykład.
30-letnia dziewczyna szuka kandydata na męża, odczuwa także macierzyńską potrzebę. W zachowaniu jest śmiała, kokietująca, wręcz wyzywająca.
Ubiera się w krótkie spódnice, półprzeźroczyste bluzki, przylegające jak druga skóra spodnie. W tańcu wiruje pokazując, co ma pod spódnicą lub przywiera do partnera w kontaktowych tańcach. Umawiają się z nią więc „playboye”, których na randce prowadzi na kościelne koncerty.
Szukający żony takiej dziewczyny raczej unika, a nawet krzywdząco nazywa ją w myślach „łatwą dziewczyną”. A tymczasem ona nie była nigdy blisko z mężczyzną. Jest jeszcze dziewicą i czeka na tego jedynego… Ale wysyła mylące komunikaty…
Dotychczas seksuologia nie zajmowała się problemem „ars amandi”, patrzyła na te sprawy z przymrużeniem oka. Aktualnie sytuacja się zmienia. Seksuolodzy zdali sobie sprawę, że trzeba zająć się tymi zagadnieniami. Wpływają one na łatwość nawiązania bliskiego kontaktu i co jeszcze ważniejsze, na umiejętność utrzymania trwałych więzi.
Umiejętne pielęgnowanie związku to duża sztuka. Zapewne można się nauczyć, jak to robić lepiej i skuteczniej. Inteligencja seksualna od niedawna jest w spektrum zainteresowania medycyny seksualnej oraz psychologii klinicznej. Niektórzy mają zastrzeżenia do terminu, inteligencja kojarzy się raczej z intelektem, umysłem. Intelekt jednak to za mało, aby mieć satysfakcjonujący związek. Potrzebna jest dostateczna inteligencja emocjonalna i seksualna. Mimo zastrzeżeń, termin się przyjął, bo przez analogię jest powszechnie zrozumiały. Interesujące jest pytanie, czy edukacja może zwiększyć wskaźnik seksualnej inteligencji? Wymaga to dalszych badań i obserwacji.
Wyższa inteligencja seksualna partnerów w związku to mniej życiowych dramatów, mniej rozstań i rozwodów. Pozwala ona na lepszą jakość życia.

aktualizacja 10.09.2011
_________________
Jerzy Wiêznowski
www.seksuologia.org.pl

				Powered by phpBB © 2001, 2002 phpBB Group Avalanche style by What Is Real © 2004