[bajka]

Przepis ten pochodzi z książki M. R. Lovric "Carnevale".

Przede wszystkim trzeba ust, żeby móc je zjeść.
Usta jak szkarłatne pąki róży, usta jak dereń, usta jak skórka pomarańczy unurzana w miodzie.

Niezbędna jest również okazja.
Kiedy kochasz się z nią po raz pierwszy, kiedy kochasz się z nią po raz ostatni, kiedy kochasz się z nią po raz nie wiadomo który (oby było ich wiele albo przynajmniej oby długo trwały).

Nie obejdzie się, rzecz jasna, bez słodkiego wina.
Kiedy wchłoniesz ducha zamkniętego w butelce, twój język od razu zaczyna lepiej widzieć. Może to być falerno, wino ze Scopolo, tokaj, burgund, różowy szampan albo ta płynna kreda, którą wyrabiają w Orvieto. Bez znaczenia. Może być nawet maraschino z Dalmacji, z cukrem i cynamonem. Albo z mlekiem. Kiedyś w Mediolanie, na kolanach, wysysałem wino z różanopłatkowego kielicha pewnej młodej matki. Wtedy miałem jeszcze zęby.
O czym to ja mówiłem? Ach tak, o cieście czekoladowym.

Następnie przyda się łóżko.
£óżko, żeby w nim leżeć, żeby w nim jeść, żeby w nim spać, żeby gubić okruszki, a potem zbierać je językiem nazajutrz rano.

Niespodzianki również są mile widziane.
Tabakiera z ukrytą sprężyną, zaskakujący brak lub nadmiar włosów, owoc zachowany specjalnie na tę okazję, dziewica kochająca jak gołębica.

Oraz, ma się rozumieć, ciasto czekoladowe.
Trzeba po nie natychmiast posłać!

.